Recentste artikelen

De getuigenis van Valerie Van Peel in Het huis heeft een gevoelige snaar geraakt. Niet zozeer het verhaal van het misbruik zelf, hoe schrijnend ook, maar vooral de reactie van haar vader, die zij omschreef als onkunde . Naast de gebruikelijke bagger op social media werd ook begrijpend geknikt: “Ja, onkunde. Hij wist niet hoe het moest.” https://www.vrt.be/vrtmax/a-z/het-huis/11/het-huis-s11a8/ Maar daar wringt iets. Want wat we gemakshalve onkunde  noemen, is meestal geen cog

Er zijn mensen die al nadachten nog vóór wij eraan toe waren om zelf te beginnen denken. Filosofen, schrijvers, twijfelaars, zoekers; zij hebben paden betreden die wij vandaag opnieuw verkennen. Hun wijsheid bestaat al; wij hoeven haar alleen nog te ontvangen, te beproeven, te verwerven. Zijn vrijheid ligt niet in of op de top van de berg, maar in elke stap die hij zelf kiest te zetten. (Foto © Unsplash) In een wereld die elke dag sneller trilt onder de ruis van deadlines, pi

Hun mensbeeld kwam onder druk te staan. Hun wereld dreigde in te storten. (Foto © Pixabay) Er waren eens twee narcisten. Het zou het begin van een sprookje kunnen zijn. Dat is niet zo. Ze zaten samen in het park, op een bankje. Ze konden het goed met elkaar vinden. Ze deelden hetzelfde bankje, en ze genoten van dezelfde visie op de wereld: “Ik ben de belangrijkste.” Alles was koek en ei. Tot. Tot de ene, de belangrijkste, meer likes in ontvangst mocht nemen dan de andere, eve

Over onmenselijkheid en de zachte kracht van mens-zijn  Het is een herinnering dat elke mens een bron van licht kan zijn; niet door te schijnen, maar door niet te doven. (Foto © Pixabay) Hoewel de onmenselijkheid soms nadrukkelijk aanwezig lijkt, hoeft dat niet het hele verhaal te zijn. We leven in een tijd waarin veel schuurt, waar structuren kraken en waar systemen soms meer overleven dan dienen. Maar te midden van dat alles blijft iets anders even koppig: onze menselijke n

(of: waarom het lichaam koppig blijft als het hoofd denkt dat het klaar is) Misschien wordt het tijd dat we de rookmelder niet langer uitleggen dat hij ongelijk heeft. Misschien moeten we hem eerst laten voelen dat er echt geen vuur meer is. (Foto © Pixabay) We blijven het maar proberen: praten, redeneren, verklaren, analyseren. Alsof het menselijk lichaam een soort eigenwijze tiener is die je met voldoende logica wel tot inzicht kunt brengen. “Kijk,” zeg je dan, “er is geen

We blussen de rook, niet het vuur, en intussen blijven we dweilen met de kraan open. (Foto © Pixabay) We spreken vandaag veel over hoe duur de zorg is, hoe vol de wachtlijsten zijn en hoe het ziekteverzuim blijft stijgen. Maar veel minder over de vraag die ertoe doet: hoe komt het dat zóveel mensen ziek worden?   Het huidige systeem zoekt de oplossing in efficiëntie, meetbaarheid en prestatiedruk. Zorgverleners moeten sneller werken, patiënten moeten sneller doorstromen, lang

Word de geduldige, milde observator van je eigen eb en vloed. (Foto © Pixabay) (een kleine liturgie van traagheid) Wachten is misschien wel de meest onderschatte beweging van de ziel. Het lijkt stilstand, maar ergens, diep onder de oppervlakte waar taal nog niet geraakt, schuift er iets mee, zoals het water schuift wanneer het tij zich omdraait. Want wachten lijkt op eb:een terugtrekken dat niet voorgoed is, een onthouding die slechts voorbereiding is op een nieuwe, trage vlo

Met het verdwijnen van het negatief heeft de negativiteit zich in de media genesteld. (Foto © Pixabay) Er zijn van die dingen die je leest, die je onmiddellijk doen afvragen: wat heb ik nu in feite gelezen? “Negatief scoort beter.” Dat is er zo eentje. Het zijn de woorden van een hoofdredacteur. Negatief scoort beter. O ja?! Het zal wel. Het is vast gemeten, statistisch verantwoord, grondig onderzocht. De cijfers liegen niet, toch? Veel vijven en zessen. Maar het is een hoofd

Soms lopen de grootste prestaties hand in hand met het kleinste, gekwetste stukje van onszelf. (Foto © Pixabay) Er zijn momenten waarop het leven je een schouderklopje geeft. Een onverwachte erkenning, een succes, een applaus waarvan je even denkt: ben ik dit echt?  En diep vanbinnen voelt het alsof iemand anders dat applaus krijgt: dat kind dat ooit alleen stond op de speelplaats, omdat het anders was, te gevoelig, te slim, te traag, te veel of te weinig. Dat kind loopt nog

De strategische laag: de laag die ontworpen is om zichtbaar te blijven zonder zichtbaar te zijn. (Foto © Pixabay) Het probleem met politieke communicatie is niet dat ze soms liegt, maar dat ze altijd iets anders bedoelt dan ze zegt. We blijven het hardnekkig geloven: dat politici zeggen wat ze bedoelen, en bedoelen wat ze zeggen. Alsof taal voor hen krek hetzelfde werkt als voor ons. Alsof woorden in de politiek niet tegelijk richtingaanwijzers én mistbanken zijn. Het is een

Het beeld dat mee praat. (Foto © Pixabay) We leven in een tijd waarin woorden alsmaar harder klinken, maar minder zeggen. We discussiëren tot onze kaken kraken, maar begrijpen elkaar steeds minder. Misschien is dat geen toeval. Want onder de oppervlakte van wat gezegd wordt, loopt een tweede stroom: wat bedoeld wordt. De onzichtbare laag. De dubbelzinnigheid. De dubbele tong. De dubbele tong van onze tijd In gesprekken, zeker online, voel je soms meteen: dit klopt niet.  De z

Foto © Pixabay Vanmorgen werd ik wakker en voelde het al vóór ik mijn ogen opende: het harnas had opnieuw met mij geslapen. Het lag tegen mijn ribbenkast, blinkend en beleefd, zoals een outfit die té perfect gestreken is om nog comfortabel te zijn. Ik tilde mezelf omhoog en hoorde het zacht kreunen; metaal dat dagelijks opnieuw moet veinzen dat het bij me past. Ik dacht aan de man aan tafel gisteravond, zijn woorden helder, zijn kraag scherp als een overtuiging, zijn foulard

Ruimte is geen luxe. Het is waardigheid. (Foto © Pixabay) We spreken vaak over vergrijzing alsof het een naderend onheil is. Alsof ouder worden iets is wat ons overkomt, net zoals stormschade of stijgende energieprijzen. Maar opmerkelijk genoeg spreken we zelden over de mensen zelf. Over wat ouderen nodig hebben om goed en waardig te leven. Over ruimte, niet alleen fysieke ruimte, maar emotionele en existentiële ruimte. Ruimte om zichzelf te blijven, of om zichzelf opnieuw ui

Een echo laat zich niet zien; hij laat zich horen. Vervormd, vertraagd, soms zo subtiel dat je twijfelt of je hem wel echt hoort. (Foto © Pixabay) Veel van wat we later in het leven meemaken, is een echo van wat ons in onze vroegste jaren is overkomen. En overkomen is hier geen zwak woord, maar een precies woord: een kind ondergaat het leven. Een kiest niet, het onderhandelt niet, het weegt geen alternatieven af. Het past zich aan — moeiteloos, automatisch, vaak heroïsch — o

Een uitnodiging om aandachtiger te luisteren, zowel naar anderen als naar onszelf. (Foto © Pixabay) Wat me steeds vaker opvalt, is hoe onze stem soms eerlijker is dan wijzelf. Hoe sommige mensen spreken in een haast ademloze cadans; woorden die over elkaar struikelen, zonder pauze, zonder rust. Alsof het stilvallen gevaarlijk zou zijn. Alsof het zwijgen iets blootlegt wat liever bedekt blijft. Ademloze zinnen zijn onvermoede signalen. Een waterval van woorden wijst op een geb

Foto © Unsplash In Patrick Hamiltons toneelstuk Gas Light  uit 1938, later verfilmd door George Cukor met Ingrid Bergman in de hoofdrol, begint het allemaal met iets kleins. Een vrouw merkt dat de gaslampen in haar huis soms wat flauwer branden. Haar man zegt dat ze zich vergist, dat het licht helemaal niet verandert. En zo begint de werkelijkheid langzaam te schuiven: niet het licht zelf, maar haar vertrouwen in wat ze ziet, begint te flikkeren . De kracht van het verhaal zi

in de dynamiek zie je aanvankelijk alleen het groen; het rood voel je wel maar wil je liever niet zien. (Foto © Pixabay) We kijken nog altijd te veel naar het individu, en te weinig naar de dynamieken die ons vormen. Er bestaan relationele patronen die zo subtiel en dominant worden dat ze je van binnenuit uitwissen, lang voordat je begrijpt wat er gebeurt. Wat het meeste pijn doet is het proces waardoor je stap voor stap je eigen helderheid verliest. Herkenbaar?  Sommige erva

De gelijkenis gaat verder dan structuur. Beide systemen beschermen zichzelf. Beide hebben hun interne wetten, hun eigen tribunalen, hun stille pacten. (Foto © Pixabay) Na de recente uitzending over toxisch leiderschap aan onze universiteiten besef ik opnieuw hoe vaak we hetzelfde verhaal blijven vertellen, telkens in een andere verpakking. Men zegt dat journalistiek onderzoeksjournalistiek zou moeten zijn. Misschien is dat waar. Want telkens wanneer iemand het licht aansteekt

Er loopt een menselijke breuklijn tussen wie empathie heeft en wie ze niet kan opbrengen. (Foto © Pixabay) Sommige woorden worden zo vaak uitgesproken dat ze dof worden. Erkenning is er zo een. Maar voor mensen die misbruik hebben overleefd is erkenning geen abstract begrip. Het is een levensvoorwaarde. Het ontbreken ervan is geen teleurstelling. Het is een tweede verwonding. In de kerk komt dat pijnlijk aan het licht. De slachtoffers die nu het ontslag van de aartsbisschop v

Een column over waarheid, kwetsbaarheid en het ongemak van redelijkheid in het publieke debat Naast elkaar is een menselijker positie dan tegenover elkaar. (Foto © Pixabay) De Afspraak  van 10 november blijft nazinderen. Niet zozeer door wat er is gezegd, maar door de manier waarop empathie en redelijkheid elkaar lijken te raken, of liever: elkaar lijken te missen. Het gesprek legt meer bloot dan de onderwerpen zelf. De toon waarop is misschien nog betekenisvoller dan de woor